Trzy tematy

Dziś 3 tematy, więc bez zbędnych wstępów przejdźmy od razu do rzeczy.

Temat pierwszy: Złoto

Złoto już po raz drugi dotarło do linii mediany (środkowej) tych zielonych Wideł Andrewsa:

Lekko ją przekraczając, co poprzednim razem doprowadziło do większej korekty:

Ostatnia świeca, z 17 marca, w 3\4 wyszła poza i tak stromo rosnące górne ramię Wstęgi Bollingera:

Dzienny RSI wyraźnie wykupiony – 75 pkt

Tygodniowy RSI zbliża się do strefy wykupienia (68 pkt), dziś bez wykresu. Dzienny Chande Momentum Oscillator (CMO) również zbliża się do strefy wykupienia. Zwraca uwagę dywergencja między oscylatorem a ceną złota – oscylator nie zrobił nowego szczytu, mimo dużej dynamiki ostatnich wzrostów, a cena tak:

Na tygodniowym wykresie CMO już wszedł do strefy wykupienia (>50 pkt), dziś bez wykresu. Ciekawe są dywergencje między ceną złota a indeksem akcji producentów złota Gold Bugs:

Czy filadelfijskim indeksem akcji producentów złota i srebra XAU:

W obu przypadkach indeksy zachowują się znacznie gorzej od ceny metalu, a ich szczyty ze stycznia ’23 nie zostały pobite, co istotnie różni je od zachowania ceny samego  złota. Najwyraźniej obserwowany ruch złota nie ma podłoża fundamentalnego, a w dużo większym stopniu zdaje się wynikać z nastrojów, związanych z problemami banków regionalnych w USA i kolejną odsłoną problemów europejskich bankowych „zwyczajowych podejrzanych” – tym razem Credit Suisse. Nastroje są rzeczywiście panikarskie, więc ruch cen złota nie powinien dziwić : tu pan z CNBC dzieli się spostrzeżeniami po swojej rozmowie z analitykiem – weteranem, Richardem (Dick’iem) Bove i sieje przerażenie w narodzie, że dla całkowitego bailout’ u banków i uwolnienia ich z posiadanych obligacji potrzeba 19 bilionów (amerykańskie trillions) USD. Tak, jakby wszyscy na raz mieli przyjść po swoje depozyty do banków:

Wracając do złota- piątkowe zamknięcie ładnie się rymuje z liczbą sesji, liczonych od dna z listopada 2022:

a od szczytu z 6/7 marca 2022 do tego czasu minęło 374 dni kalendarzowe, co całkiem nieźle się rymuje z rozmiarem ruchu, liczonego od listopadowego dna (375.4 USD):

Jest z tym układem dość istotny problem: powstał na cenie zamknięcia po sporym ruchu w górę. Wystarczy wzrost o kolejne 3 USD czyli +0.15% , wysoce prawdopodobny już na otwarciu rynku w nocy z niedzieli na poniedziałek 19/20 marca czasu polskiego, by go całkowicie rozłożyć na łopatki, dlatego nie jestem do niego specjalnie przywiązany. Sądzę, że może przetrwać tylko wtedy, gdy przez weekend znowu uruchomiony zostanie kolejny program pomocowy do banków, co wywołałoby wzrosty na rynkach akcji i opadnięcie panikarskich nastrojów. Z tego co widzę, obecnie trwa ostra szarpanina w Szwajcarii, by bank UBS przejął upadający Credit Suisse, więc w razie pozytywnego rozwoju sytuacji powyższy układ na złocie ma pewne szanse. Gdyby jednak układ ten nie przetrwał, kolejnym ciekawym miejscem czasowo są okolice 20 – 22 marca. Zwłaszcza 21 marca jest interesujący: mamy tu początek nowego roku giełdowego wg Ganna, Nów Księżyca i oczywiście posiedzenie FED 21-22 marca, dość powodów, by w tym miejscu mógł powstać mniejszy lub większy punkt zwrotny na wielu, targanych huśtawką nastrojów rynkach. Fakt faktem, że złoto jest już mocno wykupione i nie ma zbyt wiele energii do kontynuacji marszu w górę, a to, że paliwem wzrostów są nastroje, a nie fundamenty, raczej nie przemawia za tym, że w listopadzie 2022 zaczęła się nowa fala hossy na żółtym metalu, za to świetnie wpasuje się w wizję, że od szczytu z sierpnia 2021 złoto pozostaje w szerokim ruchu bocznym między 1450 i 2090 USD/oz.

Temat drugi: WIG20

Dzienny oscylator RSI(14) dla WIG 20 zszedł już do strefy wyprzedania i wynosi 27 pkt (dziś bez wykresu).

W dnie z 16 marca pojawiły się 2 Kairosy:

154 dni kalendarzowe, licząc od dna z października ’22, rymujące się z częściami setnymi w dnie z 16 marca (.53) oraz

rymujący się z częściami setnymi na szczycie z 10 stycznia ’23 (.44) – maksymalna dopuszczalna różnica to 2 jednostki. Jest tu więcej interesujących rzeczy – poniższy układ proporcji ostatnich 2 przeciwstawnych fal rymuje się z ilością sesji od szczytu (45.2% /46):

Na to samo dno wskazuje kolejny układ: stosunek pierwszej fali spadkowej (1955.44 do 1786.67) do całości, czyli 1955.44 do 1669.53 wynosi 1.69(4) co się rymuje z (16)69:

Problemy z tymi dwoma układami? Podstawowy – brak jakichkolwiek wskazań w większych interwałach intraday (180 lub 360 min) na dno z 16 marca. Kolejny problem, wyłącznie z układem 69/1.69 – od szczytu ze stycznia ’23 do potencjalnego dna 16 marca minęło 64 dni; układ byłby o wiele mocniejszy gdyby było to 68 do 70 dni. Ale tu teoretycznie nic straconego: 20 – 22 marca mamy 68-70 dni kalendarzowych od szczytu ze stycznia; jeśli WIG20 jeszcze raz zejdzie w tych dniach do strefy 1668-1670 i się tam obroni, nie schodząc choćby 1 pkt pod 1667 pkt, to takie dno będzie bez porównania mocniejsze. Póki co, to dno z 16 marca jest na tyle silne, że może dać kilkunastodniowe odbicie, ale na więcej specjalnie bym tu nie liczył.

W dłuższym terminie dla WIG20 podtrzymuję moją zeszłoroczną opinię – w tym roku najprawdopodobniej będziemy świadkami głębokiego testu poziomu 1250 pkt. (dna z 2009 i 2020 roku) , a możliwe, że dno spadków, zaczętych jesienią 2021 zrobi się nawet poniżej tego poziomu. Dlaczego? O tym będzie poniżej

Temat trzeci: krzywe dochodowości

Rok temu pokazywałem tu ten oto, wówczas aktualny obrazek:

Minął rok i krzywa dochodowości jest już prawie normalna, jeśli nie liczyć tego, co się dzieje na jej najkrótszym końcu:

W USA ostatnie problemy z sektorem bankowym spowodowały ucieczkę kapitału w obligacje rządowe, czego efektem jest wyraźne zmniejszenie poziomu odwrócenia krzywej dochodowości. Tu na przykładzie różnicy między 2 i 10 letnimi obligacjami, ale dla innych czasokresów wygląda to podobnie:

W wielu krajach na świecie nadal mamy odwrócone krzywe:

Warto przypomnieć, że choć odwrócona krzywa dochodowości jest  jak dotąd najlepszym ze znanych wskaźników, zapowiadających recesję (w USA krzywa od 1945 r. „pomyliła się” zaledwie raz – w 1967 r. miał miejsce tylko jeden kwartał ujemnego PKB zamiast dwóch), to realne problemy z gospodarką na ogół pojawiają się nie wcześniej, niż w momencie, gdy krzywa dochodowości po wcześniejszym odwróceniu zaczyna się normalizować. Czasem recesja zaczyna się już w momencie ponownej normalizacji, zazwyczaj następuje to jednak parę miesięcy po ponownej normalizacji. Obecnie w wielu krajach wciąż jeszcze mamy odwrócone krzywe dochodowości, ale trend ku ponownej normalizacji już zdaje się zaczął. Patrząc na skalę odwrócenia  – np.  w USA odwrócenie krzywej najgłębsze od 1982 roku i ilość krajów, w których doszło do odwrócenia krzywej dochodowości, przewidywanie rozpoczęcia się w 2 połowie tego roku globalnej recesji nie wydaje się być obarczone dużym ryzykiem. Możliwe, że będzie to jeszcze końcówka I półrocza….

Pęknięty dzwon –
może to tylko dzisiaj
mgłą ogłuszony

Issa (z dziennika Kanseisannenkikyonikki, 1791)

Reklama