Kilka luźnych myśli

Długo szukałem historycznego modelu podobnego ruchu, z jakim mieliśmy do czynienia w okresie luty – marzec. Znalazłem dwa, w miarę odpowiadające: DJIA 1929 – 1930 i Nasdaq 2000. Z tych wybrałem Dow Jones’a.
Uwaga: proszę tego nie rozumieć, jakobym głosił, że oto powtarzamy lata 1929- 1932. Jakkolwiek do końca wykluczyć tego nie mogę, uważam to za bardzo mało prawdopodobne. Chodziło mi tylko o znalezienie modelu szybkiego i głębokiego spadku by znaleźć odpowiedź na pytanie, co po nim.
DJIA z lat 1929 – 30 wydaje mi się tu najlepszy, stąd jego publikacja. Oto mamy spadek aż o 49% od szczytu w przeciągu 56 sesji i zarazem 71 dni kalendarzowych (przypominam: wtedy było 6 sesji/tydzień!), a następnie korekcyjne odbicie w okresie 123 sesji (liczba Lucasa) lub 154 dni kalendarzowych, które zniosło 53,4% poprzedzających spadków. Tyle czasu potrzebowała psychika mas, by przetrawić traumę katastrofy z jesieni ’29. Obecnie mieliśmy do czynienia ze znacznie szybszym spadkiem (zaledwie 23 sesje), ale nieco płytszym („zaledwie” 35,4% dla indeksu S&P500). Niemniej trauma Byków jest podobna, a strach ciągle mocny.

Model podpowiada, że 23 marca, w pierwszą sesję giełdową po Równonocy (Nowym Roku Giełdowym wg Ganna) zaczęliśmy już korekcyjne odbicie, a obecnie zaczęlibyśmy korekcyjne znoszenie pierwszego odbicia z tego dna. Spadek ten powinien zejść gdzieś w okolice minimum z 23.03, ale raczej bez jego przełamania – taka forma testu , budującego nieco wyższy niż poprzedni dołek.
Zachowanie Wstęgi Bollingera i jej systematyczne zawężanie się po gigantycznym rozwarciu wspiera taką interpretację

Odbicie po 23.03 na wielu akcjach w USA dało proste, dobrze znane sygnały kupna wg klasycznej Analizy Technicznej (np. MACD). Jest ich trochę za dużo, by to był przypadek. Oczywiście nie wiążę z nimi większych nadziei, niż tylko na kilku – kilkunastotygodniową korektę spadków, ale to też jest nie do pogardzenia dla Byków po obronie dna z 23.03. Do tego wczorajszy (7.04) szczyt zdaje się uaktywnił spóźnione Niedźwiedzie wśród drobnych inwestorów, liczące na zejście pod dołek z 23.03 i szybkie bogactwo. Ta grupa powinna się wkrótce sparzyć, bo rynek za jakiś czas powinien zacząć grę w dyskontowanie powrotu do normalnych zajęć po obostrzeniach, związanych z epidemią i to zanim ten powrót się na poważnie zacznie. Wg mnie czeka nas teraz w USA szeroka, korekcyjna konsolidacja, znosząca część lutowo – marcowych spadków, w rytm której poruszać się będą także inne rynki akcyjne. Konsolidacja na tyle długa i zwodnicza, by część uczestników rynku uwierzyła, że to koniec spadków, nim na poważnie do spadków wrócimy.

Ciekawie jest na złocie.
Niedawny szczyt kontraktów na poziomie 1742 USD/oz dotknął mediany takich dużych, różowych Wideł Andrewsa. Jednocześnie słychać zewsząd historie o braku dostępności fizycznego metalu i o rzucaniu się zwykłych ludzi na wyroby z metali szlachetnych po wysokich cenach.

Na moje czucie czas na większą korektę tutaj i uspokojenie rozgrzanych głów. Spadek do dolnej linii Wideł, ładnie prowadzącej wzrosty na przełomie 2018 i 2019 uważam za najmniejszy możliwy „wymiar kary”. Możliwe, że spadki te będą trwać mniej więcej do momentu zakończenia korekcyjnego odbicia na amerykańskich indeksach.
Na koniec bardzo ważna obserwacja Jeffa Greenblatta odnośnie USD.

Szczyt Dollar Index Futures z 23.03.20 wypadł dokładnie 144 miesiące od dna z 2008 roku. Mamy tu też interesującą replikację: ostatnie wzrosty USD z lat 2018-20 to ~145 stopni Square of 9 Ganna. Na podstawie swoich metod Jeff podejrzewa, że ten 12 letni trend na umacnianie się USD uległ zakończeniu.
Na DXY widać bardzo dobrze działające w przeszłości Widły Andrewsa (różowe), których mediana 3-krotnie w latach 2005-10 hamowała dolarowe Byki. Obecnie DXY dotarł do linii górnego ograniczenia tych Wideł. Nawet jeśli Jeff się myli, marcowy szczyt DXY powinien dać istotne czasowo i zasięgowo cofnięcie USD.

Rzecz jest o tyle ciekawa, że ostatnio dociera do mnie sporo informacji o „braku dolarów” i ich trudnej dostępności dla wielu dużych podmiotów. Przyczyną miałaby być emisja przez wiele podmiotów, nie tylko państw, dolarowych obligacji, których spłacenie stoi obecnie pod znakiem zapytania plus kilka innych form dolarowego długu. Padają sumy rzędu kilkunastu bilionów USD tych szacowanych „braków”. Np. tu:

Despite Massive QE And Congress Bill, The US Dollar Shortage Intensifies

Typowe myślenie sugerowałoby więc oczekiwać dalszego ruchu USD w górę. Z kolei szczyt USD na DXY wskazywałby, że świat w jakiś sposób jest ten problem w stanie przetrawić i pójść dalej i rynek to już dyskontuje.
Na dzisiaj przychodzi mi tylko jedna myśl do głowy, pozwalająca tę sprzeczność rozwiązać w duchu tego, co widać na wykresie DXY: jedynym czynnikiem, mogącym „przykryć” obecne braki USD byłby koniec 40 letniej hossy na obligacjach rządowych w USA wskutek uznania przez Rynek, że QE w wykonaniu FED zostaje z nami na wiele lat i staje się normalnym instrumentem monetarnym, a nie jak dotychczas (przynajmniej w deklaracjach), wyjątkowo używanym na kryzysowe czasy. Zaznaczam – nie sprawdzałem jeszcze sprawy ewentualnego szczytu na obligacjach i być może poświęcę kwestii obligacji jakiś kolejny wpis. Ten temat nam „nie ucieknie”.
To tyle.
Wesołych Świąt Wielkiej Nocy!

A po wczorajszej Pełni:

Co za Księżyc –
Złodziej przystaje
Żeby śpiewać.

Buson (1715-1783)